“تو به من خندیدی
و نمی‌دانستی من
به چه دلهره از باغچۀ همسایه
سیب را دزدیدم

باغبان از پی من تند دوید
سیب را دست تو دید
غضب آلوده به من کرد نگاه
سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک
و تو رفتی و هنوز
سال‌هاست که در گوش من آرام آرام
خش خش گام تو تکرارکنان
می‌دهد آزارم

و من اندیشه کنان
غرق این پندارم
که چرا خانۀ ما سیب نداشت”