“Στο ποτάμι, γυμνός ο Ελισσαίος έγδυσε τον Ζάγρο, τον οδήγησε μέσα στο νερό και τον έλουζε. Και μόλις, γονατισμένος μπροστά του, μέσα στο νερό, του φιλούσε τα γόνατα, ο Ζάγρος έβγαλε από μέσα του την κραυγή που δεν έβγαλε τη στιγμή που έκοβε το δάχτυλο του. Η κραυγή του εσκέπαζε θριαμβική τα δέντρα και τον ποταμό, μέχρι τη στιγμή που η κρουστή, άσπρη κοιλιά του Ελισσαίου, με τις αιχμηρές ωραίες κατάμαυρες τρίχες, του έφραξε τα στόμα. Τότε η κραυγή διακόπηκε στο λαρύγγι του Ζάγρου, επειδή κατάλαβε πως το στόμα του το περίμενε αυτό από τη χρονιά που μάλλιασε το δικό του κορμί, το περίμενε από τη στιγμή που γκάστρωνε τη γυναίκα του, αλλά δεν είχε παρουσιαστεί. Και του έπνιγε το στόμα η αγάπη και καταλάβαινε μέθη και την καλοδεχόταν, τα καλοδεχόταν, θέα και άγγιγμα. Η κραυγή διακόπηκε, ήθελε να μιλήσει, όμως το στόμα του είχε γίνει Ιορδάνης ποταμός και έρεε μέλι και γάλα. Ο Έρως ο Παλαιός των Ημερών αυτός είναι, εννόησε.”