What do you think?
Rate this book
Ο παλαιός των ημερών
Το έργο τελειώνει εβδομήντα χρόνια πριν από την εποχή που αρχίζει η "Μητέρα του σκύλου". Στη βαθύτερη Ελλάδα, ορεινή δαιμονιακή περιοχή που δύο αιώνες τώρα δεν έχει ευλογηθεί με θαύμα, θα παρουσιαστεί ο Ελισσαίος. Βίαια χαρισματικός, με αγυρτείες και συνένοχο τη λαχτάρα του κόσμου, θα υψωθεί σε θαυματοφόρο άτομο. Ώσπου, χάρη σε μια μεγαλειώδη απάτη (που στήνει ο πλέον προσφιλής του), ο Ελισσαίος θα πραγματοποιήσει και αληθινό θαύμα.
Και θα τρομάξει.
Η ανάγκη του ανθρώπου για θαύματα. Η απαίτησή του να θαυματουργήσει, ανταγωνιζόμενος τις ανώτερές του δυνάμεις. Οι θεοσεβείς γονείς, που θα αφήσουν το παιδί τους να πεθάνει για να τους το αναστήσει ο Ελισσαίος και έτσι να λάβουν δόξα. Το βαθύχρωμο, αγριεμένο, ελληνικό ασυνείδητο. Σκοτεινό, επαναστατικό και επαναστατημένο. Η ωραιότης αγρίων κατορθωμάτων, που τα επιθυμείς αλλά δεν τα αποτολμάς, η απαίτηση του Έλληνα να νικάει, να διεκδικεί ύψος και εύρος Θεού, σε ένα έργο που επιφανειακά μόνο έχει σχέση με θρησκείες. Η ελληνική δίψα όχι για την καθημερινή, αλλά για τη "γιορτινή" πραγματικότητα. Το ελληνικό αίτημα, η ζωή να γίνει παραφορά, αλλοιώς γίνεται βάρος.
Οφειλές: στον Όμηρο, στις ιστορίες για τον Παπουλάκη, στον Φώκνερ (μια φράση του έχει ενσωματωθεί στο έργο, να φυλάει το κείμενο). Τον τίτλο του βιβλίου τον οφείλω στην Καστοριά.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
«Με τον Παλαιό των Ημερών, μυθιστόρημα εξίσου εκθαμβωτικό με τη Μητέρα του Σκύλου, επιβεβαιώνεται ότι ο Μάτεσις είναι ένας πολύ μεγάλος μυθιστοριογράφος...» L. Liban, L'Express, Παρίσι
«Ο Παλαιός των Ημερών... έργο άξιο να τοποθετηθεί μεταξύ των καλύτερων της παγκόσμιας λογοτεχνίας...» A. M. SAMBRONI, La Marseillaise
«... με τον Παλαιό των Ημερών, σίγουρα θα ευφραινόταν ο ανατρεπτικός Γκόγια...» M. Grodent, Magazine des arts et Divertissements, Βρυξέλλες
Και θα τρομάξει.
Η ανάγκη του ανθρώπου για θαύματα. Η απαίτησή του να θαυματουργήσει, ανταγωνιζόμενος τις ανώτερές του δυνάμεις. Οι θεοσεβείς γονείς, που θα αφήσουν το παιδί τους να πεθάνει για να τους το αναστήσει ο Ελισσαίος και έτσι να λάβουν δόξα. Το βαθύχρωμο, αγριεμένο, ελληνικό ασυνείδητο. Σκοτεινό, επαναστατικό και επαναστατημένο. Η ωραιότης αγρίων κατορθωμάτων, που τα επιθυμείς αλλά δεν τα αποτολμάς, η απαίτηση του Έλληνα να νικάει, να διεκδικεί ύψος και εύρος Θεού, σε ένα έργο που επιφανειακά μόνο έχει σχέση με θρησκείες. Η ελληνική δίψα όχι για την καθημερινή, αλλά για τη "γιορτινή" πραγματικότητα. Το ελληνικό αίτημα, η ζωή να γίνει παραφορά, αλλοιώς γίνεται βάρος.
Οφειλές: στον Όμηρο, στις ιστορίες για τον Παπουλάκη, στον Φώκνερ (μια φράση του έχει ενσωματωθεί στο έργο, να φυλάει το κείμενο). Τον τίτλο του βιβλίου τον οφείλω στην Καστοριά.
~~~~~~~~~~~~~~~~~
«Με τον Παλαιό των Ημερών, μυθιστόρημα εξίσου εκθαμβωτικό με τη Μητέρα του Σκύλου, επιβεβαιώνεται ότι ο Μάτεσις είναι ένας πολύ μεγάλος μυθιστοριογράφος...» L. Liban, L'Express, Παρίσι
«Ο Παλαιός των Ημερών... έργο άξιο να τοποθετηθεί μεταξύ των καλύτερων της παγκόσμιας λογοτεχνίας...» A. M. SAMBRONI, La Marseillaise
«... με τον Παλαιό των Ημερών, σίγουρα θα ευφραινόταν ο ανατρεπτικός Γκόγια...» M. Grodent, Magazine des arts et Divertissements, Βρυξέλλες
215 pages, Paperback
First published January 1, 1994
3 people are currently reading
142 people want to read
Ratings & Reviews
Friends & Following
Create a free account to discover what your friends think of this book!
Community Reviews
Displaying 1 - 24 of 24 reviews
June 25, 2016
Αν Η μητέρα του σκύλου έχει βγει από την Αποκάλυψη, Ο Παλαιός των Ημερών έχει τις ρίζες του στον Αβραάμ. Ένα μυθιστόρημα για τους αρχέγονους φόβους τους ανθρώπου, που κρύβονται στα έγκατα της ψυχής και παραμονεύουν να αναδυθούν.
October 14, 2015
Ανάμεσα στα άλλα..λάτρεψα τη γλώσσα του. Καιρό είχα να διαβάσω βιβλίο έτσι καμωμένο.
April 9, 2016
Η μυθολογική ιστορία του Διονύσου Ζαγρέως συναντά το Άρωμα του Suskind.
Έντονος φολκλορισμός, μυστικιστική ατμόσφαιρα και αποτύπωση του φανατισμού, της σήψης της κοινωνίας, θρησκευτικής και εν γένει κοινωνικής, της εγκληματικής, αφελούς και ανεξέλεγκτης φύσης των ανθρώπων.
Το κείμενο ισορροπεί ανάμεσα στα θρησκευτικά διδάγματα και τις επιταγές της αρχαίας τραγωδίας, ενώ παράλληλα οι κεντρικοί χαρακτήρες μοιάζουν εξωπραγματικοί, δεν πείθουν για τη σωματικότητά τους, βρίσκονται στον πυρήνα του έργου κι όμως σε διαφορετική διάσταση καθαρότητας σε σχέση με τον χορό των χωρικών.
Έντονος φολκλορισμός, μυστικιστική ατμόσφαιρα και αποτύπωση του φανατισμού, της σήψης της κοινωνίας, θρησκευτικής και εν γένει κοινωνικής, της εγκληματικής, αφελούς και ανεξέλεγκτης φύσης των ανθρώπων.
Το κείμενο ισορροπεί ανάμεσα στα θρησκευτικά διδάγματα και τις επιταγές της αρχαίας τραγωδίας, ενώ παράλληλα οι κεντρικοί χαρακτήρες μοιάζουν εξωπραγματικοί, δεν πείθουν για τη σωματικότητά τους, βρίσκονται στον πυρήνα του έργου κι όμως σε διαφορετική διάσταση καθαρότητας σε σχέση με τον χορό των χωρικών.
February 6, 2016
Αν καποιος διαβασει τον "Παλαιο των Ημερων" εχοντας καθαρα ψυχαγωγικες βλεψεις και περιμενοντας να διαβασει ενα στρωτο μυθιστορημα, νομιζω πως θα απογοητευτει. Η δομη του ειναι περιεργη και ο ρυθμος του σχετικα αργος. Τα γεγονοτα τοποθετουνται ατσαλα, σα σκορπιες σκεψεις που μπαινουν ατακτα η μια διπλα στην αλλη. Η γλωσσα, ομως, που χρησιμοποιει ο συγγραφεας ειναι ομορφη. Η θεματολογια διαχρονικη απο αυτες που σου ανεβαζουν το αιμα στο κεφαλι και δινουν πολλη τροφη για σκεψη. Στο βιβλιο φανερωνονται πολλες αληθειες. Θρησκοληψια, αφελεια, υποκρισια της κοινωνιας (μιας κοινωνιας αγριας που δε δισταζει να σκοτωσει, να μοιχευσει, να θυσιασει αθωες ψυχες στο βωμο του χρηματος), μοιρολατρεια, η νοοτροπια του "να πεθανει το γαιδουρι του γειτονα". Περιγραφονται θεαματα που βλεπουμε ακομη και στις μερες μας οταν χιλιαδες πιστοι συρρεουν να προσκυνησουν λειψανα αγιων ωστε να εξασφαλισουν μια θεση στον παραδεισο οταν, την ιδια στιγμη, καταρριουνται το συνανθρωπο τους επειδη ειναι διαφορετικος στο χρωμα, στη θρησκεια, στη σεξουαλικη ταυτοτητα κ.λπ., κατατασσοντας τον αυτοματα στην κατηγορια του αμαρτωλου.
Χαρακτηριστικο αποσπασμα του βιβλιου: "Για να μην του δωρισει ο Θεος την ανασταση, ειπε η μητερα, παει να πει πως το παιδι μας θα γινοταν αμαρτωλος και εκτος Θεου ανθρωπος, εαν τον αφηνανε να μεγαλωσει. Καλως εμποδισαμε τη θεραυπευση του. Αφου ο Θεος δεν ηθελε, καλως συνεργησαμε στο θανατο του, η χαρη Του μας προφυλαξε απο αθεο απογονο. Γι' αυτο μη θλιβομαστε, μηπως Τον οργισουμε, δεν εχουμε το δικαιωμα να θλιβομαστε".
Χαρακτηριστικο αποσπασμα του βιβλιου: "Για να μην του δωρισει ο Θεος την ανασταση, ειπε η μητερα, παει να πει πως το παιδι μας θα γινοταν αμαρτωλος και εκτος Θεου ανθρωπος, εαν τον αφηνανε να μεγαλωσει. Καλως εμποδισαμε τη θεραυπευση του. Αφου ο Θεος δεν ηθελε, καλως συνεργησαμε στο θανατο του, η χαρη Του μας προφυλαξε απο αθεο απογονο. Γι' αυτο μη θλιβομαστε, μηπως Τον οργισουμε, δεν εχουμε το δικαιωμα να θλιβομαστε".
September 29, 2022
Ένα θα πω... το σπίτι έχει πολλές πορτες, και στα χωριά κοιμούνται με τις πόρτες ανοιχτές.
Μόνο Έλληνας μπορούσε να το έχει γράψει αυτό το βιβλίο, ειλικρινά! Γιατι; Γιατί η κουλτούρα στην Ελλάδα πληρώνεται με σεξ και διαστροφή, αλλιώς χάνει το χαρακτήρα της. Πιστός στις παραδόσεις, ακολουθεί και τερματίζει θα έλεγα αυτή τη γραμμή. Εν μέρει πολύ μπροστά απ' την εποχή του βέβαια, για τις ιδέες και οχι απλά για τις ποιητικοπορνογραφίες, κι ας λέει ο Μάτεσις ότι χρωστάει τα θεμέλια της ιστορίας στις αρχαίες τραγωδίες και τους Όμηρους - ταπεινοφροσύνη πάνω απ' όλα. Το έργο του διαβάζεται ως εξαιρετικά μοντέρνο έως και πειραματικό, και τον σέβομαι για τον άφοβο μισανθρωπισμό που εμπνέει, αλλά ως προς τις προγονικές καταβολές του, η αρχαιότητα είναι πλέον ένας τόπος ο οποίος ερμηνεύεται από την εποχή που την (ανα)βιώνει, ηθική, ανήθικη, τραγική, κωμική, θεϊκή, ηρωική, ιδανική, ελαττωματική ... Σχετικά με αυτό το αφήγημα συγκεκριμένα, το κατά πόσο αντιλαμβανόμαστε την έννοια της ύβρεως με τον ίδιο τρόπο όπως οι αρχαίοι παραμείνει ασαφές. Οπότε μας μείνει εν τέλει μία έμπνευση από την αρχαιότητα, μια εντύπωση μόνο, σμιλεμένη με βάση τα καλούπια της εποχής και της ιδιοσυγκρασίας του συγγραφέα. Κατά την κρίση μου, η εντύπωση αυτή παίρνει εδώ τη μορφή μιας οργιαστικής αντίληψης για τη ζωή, με έμφαση στην τελετουργική εκδοχή της καθημερινότητας. Παλιά ιστορία, διονυσιακές φαντασιώσεις του Νίτσε, ανεφάρμοστες και κοινωνικα χρωματισμένες αλλά καλογραμμένες. Στην αφήγηση που μας παραδίδει ο Μάτεσις μάλιστα έχουμε μια εξωτερικευμένη τελετουργικότητα που φαντάζει αυστηρά λογοτεχνική, ανυπόστατη εκτός της μυθοπλασίας, είτε θέλουμε να δούμε το έργο ως σατιρικό είτε ως τραγικό και δυσοίωνο.
Το γούστο και οι απόψεις παραμένουν υποκειμενικές, και παρά τα πολλά εντυπωτικά και πλούσια σε shock value που κρύβει για μας αυτό το ανάγνωσμα εκεί που δεν το περιμένουμε, η ένστασή μου στέκεται εκτός αισθητικών προτιμήσεων. Πρώτον, έχει χαρακτηριστεί ως έργο "επαναστατικό", αιρετικό και δε συμμαζεύεται. Ίσως ήταν για την εποχή του, για τη χώρα του, και είναι ακόμα για κάποιους που δεν έχουν ξαναπιάσει λογοτεχνία. Αλλά εγώ δεν είδα πουθενά να κακολογείται ευθέως η εκκλησία ή το καθεστώς στην Ελλάδα. Όλο το βάρος πέφτει στη θρησκεία ή μάλλον στη θρησκευτικότητα γενικότερα, και καθόλου στους Χριστιανούς παπάδες; φταίει πάντα ο όχλος, ο κοσμάκης, οι απαίδευτοι χωριάτες. Ουσιαστικα, από κάποιον συντηρητικό θα μπορούσε να διαβαστεί ως μία προειδοποίηση για τους κινδύνους του παγανισμού, αλλά καθόλου δεν ένιωσα ότι το έργο αυτό είναι βλάσφημο στην ουσία του. Ο ίδιος ο ψευδοπροφήτης πρωταγωνιστής αγανακτά πολλές φορές όταν τον συσχετίζουν με την Εκκλησία. Οπότε σα να γράφουμε εκ τους ασφαλούς μου φάνηκε, αλλά σεβαστή επιλογή τοποθέτησης παρόλα αυτά. Είναι γενικότερα ένα θέμα που δε με αγγίζει ιδιαίτερα σε προσωπικό επίπεδο, οπότε περνάω στη μεγαλύτερη αστοχία που καταλογίζω στο συγγραφέα, όπως την αντιλαμβάνομαι το 2022 που γράφω. Θα το πω απλά, με κούρασε η αντιμετώπιση των γυναικών ως άμυαλα όντα, αντικείμενα, πλην ελαχίστων. Με κούρασε η homosocial διάθεση του βιβλίου, άρρηκτα συνδεδεμένη με το μισογυνισμό του και δε μπορώ να ξεπεράσω αυτό το τραύμα, ούτε θα το αποδεχτώ σε καμία αφήγηση, όσο παλιά κι αν ειναι - και αυτή δεν είναι τόσο παλιά. Ναι, το βιβλίο αυτό δεν θα μπορούσε παρά να το έχει γράψει Έλληνας. Έλληνας άντρας. Ο οποίος αναλαμβάνει μια ανάπλαση των μύθων και των ηθών και επιλέγει να διατηρήσει στο έργο του το μισογυνισμό των παλαιών των ημερών, απερίσκεπτα ή και φετιχιστικά υπερτονισμένο; εγκλημα των Ελληνικών και οχι μόνο γραμμάτων που συνεχίζεται ευλαβικά.
Αλλά δε πα να ορέγονται όλοι οι καταπιεσμένοι άντρες όργια, δε θα μπορέσουν ποτέ να τα αποτυπώσουν χωρίς αισχρότητα - ή κωμωδία, αν προτιμάτε. Αφήστε τα στις μάγισσες, που κάτι παραπάνω ξέρουμε.
Μόνο Έλληνας μπορούσε να το έχει γράψει αυτό το βιβλίο, ειλικρινά! Γιατι; Γιατί η κουλτούρα στην Ελλάδα πληρώνεται με σεξ και διαστροφή, αλλιώς χάνει το χαρακτήρα της. Πιστός στις παραδόσεις, ακολουθεί και τερματίζει θα έλεγα αυτή τη γραμμή. Εν μέρει πολύ μπροστά απ' την εποχή του βέβαια, για τις ιδέες και οχι απλά για τις ποιητικοπορνογραφίες, κι ας λέει ο Μάτεσις ότι χρωστάει τα θεμέλια της ιστορίας στις αρχαίες τραγωδίες και τους Όμηρους - ταπεινοφροσύνη πάνω απ' όλα. Το έργο του διαβάζεται ως εξαιρετικά μοντέρνο έως και πειραματικό, και τον σέβομαι για τον άφοβο μισανθρωπισμό που εμπνέει, αλλά ως προς τις προγονικές καταβολές του, η αρχαιότητα είναι πλέον ένας τόπος ο οποίος ερμηνεύεται από την εποχή που την (ανα)βιώνει, ηθική, ανήθικη, τραγική, κωμική, θεϊκή, ηρωική, ιδανική, ελαττωματική ... Σχετικά με αυτό το αφήγημα συγκεκριμένα, το κατά πόσο αντιλαμβανόμαστε την έννοια της ύβρεως με τον ίδιο τρόπο όπως οι αρχαίοι παραμείνει ασαφές. Οπότε μας μείνει εν τέλει μία έμπνευση από την αρχαιότητα, μια εντύπωση μόνο, σμιλεμένη με βάση τα καλούπια της εποχής και της ιδιοσυγκρασίας του συγγραφέα. Κατά την κρίση μου, η εντύπωση αυτή παίρνει εδώ τη μορφή μιας οργιαστικής αντίληψης για τη ζωή, με έμφαση στην τελετουργική εκδοχή της καθημερινότητας. Παλιά ιστορία, διονυσιακές φαντασιώσεις του Νίτσε, ανεφάρμοστες και κοινωνικα χρωματισμένες αλλά καλογραμμένες. Στην αφήγηση που μας παραδίδει ο Μάτεσις μάλιστα έχουμε μια εξωτερικευμένη τελετουργικότητα που φαντάζει αυστηρά λογοτεχνική, ανυπόστατη εκτός της μυθοπλασίας, είτε θέλουμε να δούμε το έργο ως σατιρικό είτε ως τραγικό και δυσοίωνο.
Το γούστο και οι απόψεις παραμένουν υποκειμενικές, και παρά τα πολλά εντυπωτικά και πλούσια σε shock value που κρύβει για μας αυτό το ανάγνωσμα εκεί που δεν το περιμένουμε, η ένστασή μου στέκεται εκτός αισθητικών προτιμήσεων. Πρώτον, έχει χαρακτηριστεί ως έργο "επαναστατικό", αιρετικό και δε συμμαζεύεται. Ίσως ήταν για την εποχή του, για τη χώρα του, και είναι ακόμα για κάποιους που δεν έχουν ξαναπιάσει λογοτεχνία. Αλλά εγώ δεν είδα πουθενά να κακολογείται ευθέως η εκκλησία ή το καθεστώς στην Ελλάδα. Όλο το βάρος πέφτει στη θρησκεία ή μάλλον στη θρησκευτικότητα γενικότερα, και καθόλου στους Χριστιανούς παπάδες; φταίει πάντα ο όχλος, ο κοσμάκης, οι απαίδευτοι χωριάτες. Ουσιαστικα, από κάποιον συντηρητικό θα μπορούσε να διαβαστεί ως μία προειδοποίηση για τους κινδύνους του παγανισμού, αλλά καθόλου δεν ένιωσα ότι το έργο αυτό είναι βλάσφημο στην ουσία του. Ο ίδιος ο ψευδοπροφήτης πρωταγωνιστής αγανακτά πολλές φορές όταν τον συσχετίζουν με την Εκκλησία. Οπότε σα να γράφουμε εκ τους ασφαλούς μου φάνηκε, αλλά σεβαστή επιλογή τοποθέτησης παρόλα αυτά. Είναι γενικότερα ένα θέμα που δε με αγγίζει ιδιαίτερα σε προσωπικό επίπεδο, οπότε περνάω στη μεγαλύτερη αστοχία που καταλογίζω στο συγγραφέα, όπως την αντιλαμβάνομαι το 2022 που γράφω. Θα το πω απλά, με κούρασε η αντιμετώπιση των γυναικών ως άμυαλα όντα, αντικείμενα, πλην ελαχίστων. Με κούρασε η homosocial διάθεση του βιβλίου, άρρηκτα συνδεδεμένη με το μισογυνισμό του και δε μπορώ να ξεπεράσω αυτό το τραύμα, ούτε θα το αποδεχτώ σε καμία αφήγηση, όσο παλιά κι αν ειναι - και αυτή δεν είναι τόσο παλιά. Ναι, το βιβλίο αυτό δεν θα μπορούσε παρά να το έχει γράψει Έλληνας. Έλληνας άντρας. Ο οποίος αναλαμβάνει μια ανάπλαση των μύθων και των ηθών και επιλέγει να διατηρήσει στο έργο του το μισογυνισμό των παλαιών των ημερών, απερίσκεπτα ή και φετιχιστικά υπερτονισμένο; εγκλημα των Ελληνικών και οχι μόνο γραμμάτων που συνεχίζεται ευλαβικά.
Αλλά δε πα να ορέγονται όλοι οι καταπιεσμένοι άντρες όργια, δε θα μπορέσουν ποτέ να τα αποτυπώσουν χωρίς αισχρότητα - ή κωμωδία, αν προτιμάτε. Αφήστε τα στις μάγισσες, που κάτι παραπάνω ξέρουμε.
August 22, 2024
Συνήθως περιμένω λίγες μέρες πριν γράψω ένα σχόλιο για τα βιβλία που τελειώνω. Τούτη τη φορά μόλις το ακούμπησα κάτω. Δεν είμαι σίγουρος αν φταίει αυτό που αισθάνομαι λιγάκι αμήχανα απέναντι στο βιβλίο ή αν ήταν η επίδραση της λογοτεχνικής γραφής του Μάτεσι. Δεν ξέρω πως να αποκρυπτογραφήσω αυτό το κατακλυσμιαίο, ονειρικό -εφιαλτικό μάλλον- και οργιαστικό μυθιστόρημα. Τα περί δομής αρχαίας τραγωδίας τα ακούω, το μαγικό ρεαλισμό που θυμίζει Λατινική Αμερική τοποθετημένο σε ελληνικό χώρο, σύμφυτο με τα θρησκευτικά, μυθολογικά και φολκλορικά στοιχεία του το βλέπω. Δε βλέπω τόσο τη σάτιρα, ενώ βέβαια σε κάμποσα σημεία υπάρχει σαφώς σατιρική και υποδόρια χιουμοριστική διάθεση. Αλλά η σάτιρα προϋποθέτει κάποια ορθολογική σταθερά που να ακυρώνεται περιπαικτικά. Εδώ έχω την εντύπωση ότι ενίοτε αυτή η ακύρωση εορτάζεται και εξυψώνεται λυρικά. Εξού και η αμηχανία μου. Δε μου φαίνεται έργο που εύκολα χωράει στο χειρουργικό τραπέζι για εξέταση και ανάλυση. Περισσότερο βιώνεται σα βακχική ποίηση και άγρια μουσική. Η υπέροχη γλώσσα του Μάτεσι ρέει σα κρασί στο αίμα του αναγνώστη και τον μεθάει. Το βιβλίο διαβάζεται απνευστί και μας αφήνει να τρεκλίζουμε ξέπνοοι προσπαθώντας να καταλάβουμε τι ακριβώς μας έχει συμβεί. Αυτά προς το παρόν. Άλλη μέρα, μετά το χανγκόβερ, ίσως καταφέρω να σχολιάσω κάτι που βγάζει περισσότερο νόημα.
October 1, 2022
Μια ρεαλιστικη απεικόνιση της θρησκειολατρείας και της δεισιδαιμονίας που ακόμα και σήμερα κυβερνά την Ελληνική χώρα. Μπορεί το διήγημα να ξεφεύγει προς τα άκρα, αλλα όποιος έχει ζήσει στην Ελλάδα καταλαβαίνει πόσο ρεαλιστικό διαβάζει ακόμα και το πιο εξωφρενικό του κεφάλαιο. Πάρτε το με χιούμορ, γιατί αν το πάρετε σοβαρά, είναι καιρός για αλλαγή χώρας, προς εύρεση μίας που οι άνθρωποι δεν πιστεύουν σε Αγίους και μονόκερους.
October 7, 2022
Σταθερά ωραία η πρόζα του Μάτεσι αλλά το δυστοπικό θέμα του βιβλίου με ενόχλησε, δεν κατάφερα να τελειώσω το βιβλίο
December 15, 2016
Δεν είναι βιβλίο ψυχαγωγίας . Με αφήγηση "δύσκολη" και με δομή εντελώς αλλιώτικη από την συνήθη λογοτεχνική δομή δεν απευθύνεται σε αναγνώστες του ελαφρού. Ή το λατρεύεις ή το πετάς. Χωρίς μεσοβεζικες καταστάσεις.
March 11, 2015
Το φανταζόμουν σε εικόνες κι ήταν κάπως σαν ο Ταρκόφσκι να γύριζε το Brokeback Mountain.
February 7, 2025
Η ανάγκη του ανθρώπου για θαύματα. Τα πρωτόγονα ένστικτα του ανθρώπου, η ανάγκη να πιστεύει και να αναθέτει την ευθύνη του στο ανώτερο.
Το βαθύχρωμο, αγριεμένο, ωραίο ελληνικό ασυνείδητο. Σκοτεινό, επαναστατικό και επαναστατημένο.
Η απαίτηση του Έλληνα να νικάει, να διεκδικεί ύψος και εύρος Θεού, σε ένα έργο που επιφανειακά μόνο έχει σχέση με θρησκείες. Σκοταδισμός, θρησκοληψία, δεισιδαιμονίες και παραλογισμός που επιβάλλεται στα μέλη κάθε κοινωνίας από το σύνολο.
Σκληρό, ανατριχιαστικό και ιδιαίτερο ανάγνωσμα.
Το βαθύχρωμο, αγριεμένο, ωραίο ελληνικό ασυνείδητο. Σκοτεινό, επαναστατικό και επαναστατημένο.
Η απαίτηση του Έλληνα να νικάει, να διεκδικεί ύψος και εύρος Θεού, σε ένα έργο που επιφανειακά μόνο έχει σχέση με θρησκείες. Σκοταδισμός, θρησκοληψία, δεισιδαιμονίες και παραλογισμός που επιβάλλεται στα μέλη κάθε κοινωνίας από το σύνολο.
Σκληρό, ανατριχιαστικό και ιδιαίτερο ανάγνωσμα.
January 4, 2019
Από τα καλύτερα που έχω διαβάσει. Δυστυχώς πάει κι αυτό χάθηκε σε μετακομίσεις νεύρα ανακαινίσεις... 🙄 Πρέπει να σταματήσω να χάνω τα βιβλία μου
December 19, 2021
Σελίδα 80
Αυτο το βιβλιο μου ξυπναει πολυ αρνητικα συναισθηματα.
Αυτο το βιβλιο μου ξυπναει πολυ αρνητικα συναισθηματα.
January 31, 2020
Ένας λογοτεχνικός κατακλυσμός, ατμόσφαιρες και συναισθήματα από τα λίγα.
December 28, 2011
An impostor exploits naive people in an agricultural province by pretending to be a holy prophet. Under the encouragement of his beloved, the impostor starts believing in his “divine gift” and he realizes his greatest ambition: resurrection of dead people. Finally, betrayed by his beloved, he loses his power. It is a lively written book, satirizing the behavior and the customs of people living in greek agricultural areas of 19th century. In a province where naivety does not imply benevolence and faith in wonders is a necessity, a man demands his exaltation. This book reminds me “the Beggar” of A. Karkavitsas and “Papissa Ioanna” of E. Rhoides.
November 1, 2015
Καπως περίεργο βιβλίο... Αλλα για καποιο λογο το διαβασα ως το τελος..
March 22, 2019
Το δεύτερο βιβλίο του Ματεσι που διαβάζω μετά την υπέροχη "Μητέρα του σκύλου" είναι ένα ακόμη σπουδαίο μυθιστόρημα. Η ιστορία του Ελισσαιου ενός ψευτοπροφητη στην ορεινή Ελλάδα, περίπου 100 χρόνια πριν, που κοροϊδεύει πρώτα τον εαυτό του και μετά όλους τους άλλους, αφού είναι από παιδί πεποισμενος ότι μπορεί να κάνει θαύματα γίνεται αφορμή για τον συγγραφέα για να μιλήσει για την δεισιδαιμονια, την αμάθεια, τη μικροτητα, την φιλαργυρια και την ευπιστια των χωρικών. Η ανάγκη των ανθρώπων που ζουν μια πολύ σκληρή καθημερινότητα για θαύματα συνδυάζεται με την θρησκευτική πίστη και τις λαϊκές δοξασίες για να δημιουργήσει τερατώδεις συμπεριφορές. Το βιβλίο θυμίζει το μαγικό ρεαλισμό του Μαρκές, μπλέκει αβίαστα το πραγματικό με το υπερφυσικό με μια γλώσσα ιδιαίτερη που όμως έχει ροή και διαβάζεται εύκολα. Ο λόγος που βάζω 3 αστέρια παρά τα παραπάνω, είναι ότι βρήκα τους πρωταγωνιστές αδιάφορους και τα κίνητρα τους θολά και αυτό μείωσε την απόλαυση του βιβλίου.
September 11, 2024
Και ο Παλαιός των Ημερών δίκασε και είπε: "Η γνώση σας θα είναι βαριά κι η επιθυμία σας να την κρύψετε βαρύτερη, γι' αυτό θα σαπίζει το κορμί σας και θα σέρνεται σαν του όφεως διψωντας για δόξα και τιμή και χρήμα."
Αυτή είναι με τα δικά μου λόγια η σύνοψη της ιστορίας του αμαρτωλού αιθεροβαμωνος Ελισσαίου και του πονεμένου κατεργάρη Ζαγρου. Ένα από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου, που αποδίδει με απίστευτη μαγικά ρεαλιστική μαεστρία την καταχνιά και το βορβορο της θρησκευτικής πίστης, με τους ψευδείς προφήτες και την απύθμενη λαιμαργία για θαύματα και μοιραία, σταλμένα από το Θεό σημάδια. (Εξού και ο λόγος που δεν είναι ιδιαίτερα αγαπητό στην Ελλάδα...) Οι εικόνες του ανελέητες ακριβώς σαν τον Παλαιό των Ημερών.
Αυτή είναι με τα δικά μου λόγια η σύνοψη της ιστορίας του αμαρτωλού αιθεροβαμωνος Ελισσαίου και του πονεμένου κατεργάρη Ζαγρου. Ένα από τα ωραιότερα βιβλία που έχω διαβάσει στη ζωή μου, που αποδίδει με απίστευτη μαγικά ρεαλιστική μαεστρία την καταχνιά και το βορβορο της θρησκευτικής πίστης, με τους ψευδείς προφήτες και την απύθμενη λαιμαργία για θαύματα και μοιραία, σταλμένα από το Θεό σημάδια. (Εξού και ο λόγος που δεν είναι ιδιαίτερα αγαπητό στην Ελλάδα...) Οι εικόνες του ανελέητες ακριβώς σαν τον Παλαιό των Ημερών.
September 15, 2022
Κάπου μεταξύ μαγικού ρεαλισμού και βακχικού θρησκευτικού δράματος βρίσκεται... ο Παλαιός των ημερών. Οι σκοτεινότερες πτυχές της ανθρώπινης ψυχής φωτίζονται και, περιέργως, αυτό το φως της διήγησης, τις αποκαθαίρει μερικώς και μας τις παραδίδει στο τέλος σαν ασπρόρουχα που πλύθηκαν με μαύρα και τσίμπησαν λίγο χρώμα.
Η αφέλεια, η αγυρτεία που την εκμεταλλεύεται, η χυδαία λαγνεία και ο υστερόβουλος καιροσκοπισμός που της παραδίδει 12χρονα κορίτσια, η αρρώστια και, η θλίψη, ο πόνος, το πένθος, η ελπίδα, η χαρά, η απώλεια των ορίων, η κατακρήμνηση και η επάνοδος στο φως, ή τουλάχιστον σε ένα βολικό ημίφως... όλα έχουν θέση στην ανθρώπινη ψυχή.
Η αφέλεια, η αγυρτεία που την εκμεταλλεύεται, η χυδαία λαγνεία και ο υστερόβουλος καιροσκοπισμός που της παραδίδει 12χρονα κορίτσια, η αρρώστια και, η θλίψη, ο πόνος, το πένθος, η ελπίδα, η χαρά, η απώλεια των ορίων, η κατακρήμνηση και η επάνοδος στο φως, ή τουλάχιστον σε ένα βολικό ημίφως... όλα έχουν θέση στην ανθρώπινη ψυχή.
March 18, 2022
"Για να μην του δωρίσει ο Θεός την Ανάσταση, είπε η μητέρα, πάει να πει πως το παιδί μας θα γινόταν αμαρτωλός και εκτός Θεού άνθρωπος, εάν τον αφήναμε να μεγαλώσει. Καλώς εμποδίσαμε τη θεράπευσή του. Αφού ο Θεός δεν ήθελε, καλώς συνεργήσαμε στο θάνατό του, η χάρη Του μας προφύλαξε από άθεο απόγονο. Γι' αυτό μη θλιβόμαστε, μήπως Τον οργίσουμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να θλιβόμαστε"
February 28, 2021
Een sardonisch verhaal waarvan de zinnen taferelen oproepen uit Satyricon van Fellini of de schilderijen van Jeroen Bosch. De bespreking van Alexandra De Vos in De Standard is zo goed verwoord en zo volledig dat ik er niets aan toe kan voegen.
March 12, 2023
Εκπληκτικό βιβλίο. Κάπως δύστροπα γραμμένο, για να προσομοιάζει σε ιερό κείμενο. Μαγικός ρεαλισμός, λογοτεχνία του παράλογου, με γερές δόσεις ειρωνείας. Μια επιτομή του ανθρώπινου θρησκευτικού αισθήματος.
August 1, 2025
Το παράτησα καπου στο 1/3. Δεν ήταν του γούστου μου. Πολύ «αρχέγονο» και βίαιο.
Displaying 1 - 24 of 24 reviews