“Ήτο άρα αληθής η επαγγελία, ης τας λέξεις επέγραφον οι ζωγράφοι της Βυζαντιακής σχολής επί των σελίδων ανοιχτού βιβλίου γραφόμενου συνήθως επί τινος εικόνος; Η επαγγελία η λέγουσα "Δεύτε προς με... καγώ αναπάυσω υμάς. Άρατε τον ζυγόν μου... και ευρήσετε ανάπαυσιν ταις ψυχαίς υμών";... Φευ, τας λέξεις ημών, τας λίαν σεπτάς τότε, εχάραττον οι Βυζάντιοι ζωγράφοι επί των εικόνων με χαρακτήρες συντετμημένους και συμβολικούς! Και τα ρήματα της κατανυκτικής εκείνης απλότητος και αληθείας είναι σήμερον παρά πάσι και των σφηνοειδών δυασαναγνωστότερα...”