“Φαντάσου πώς είναι να υπαγορεύεις σε κάποιον τα λόγια που θέλεις να γράψεις στο μυθιστόρημά σου, ή να του λες πού να βάλει το γαλάζιο και πώς να το ανακατέψει με λευκό για τις άκρες ενός σύννεφου στο τοπίο που ζωγραφίζεις, και θα καταλάβεις πώς ήταν για τη μητέρα μου να κάθεται στην καρέκλα μπροστά στο έλατο, που τόσα χρόνια αφ' ότου φυτεύτηκε ως δενδρύλιο, είχε φτάσει πια στα έξι μέτρα, και να κατευθύνει τις αδέξιες προσπάθειές μου να τοποθετήσω τα στολίδια της εκεί ακριβώς που τα ήθελε.”