“Արջի ոռնոցից ահաբեկված, իրենց պետի բացակայությունից անհանգստացած՝ ճրագները ձեռքներին դեսուդեն վազող շինարարները տեսան արյունակից եղբայրների պես իրար փաթաթված, քաղցր զրուցելով մոտեցող արջին ու Օրթուփոզանին: Տնակների մոտ արջը թփթփացրեց Օրթուփոզանի մեջքին, չլըմփալով պաչեց նրա արյունոտ ճակատը և հաճախակի գլուխը շրջելով՝ ետ նայելով, գնաց խառնվեց անտառի խավարին։ Օրթուփոզանը որպես հրաժեշտի նշան բարձրացրել էր ձեռքերը և, երախտագիտության ժպիտը դեմքին՝ արտասվում էր հորդ արցունքներով:”