“Դարչոն ճոճվեց, օրորվեց տեղում, ծռմռեց բարալիկ վիզը, բարկությունը նրա երկար մարմնից սողաց վեր, միանգամից հասավ լեզվին ու հորդեց դուրս.
— Քանի մենձանում, էնքան խելքը քամակովն ա տալի էս քոփակը,— Դարչոն նողկանքով մատնացույց արեց Փիղ Միկիչի թիկունքում ծվարած իր մեղավոր եղբորը։— Գնացի տուն՝ տանը չէր, սաղ քաղաքը ոտնատակ տվի, էլի գնացի տուն՝ տանը չէր։ Մնել կնիկս թե՝ այ մարդ, հոգուս մեղք չանեմ, վայթե էն մարդամեռ Ռոզայի տունը մտավ։ Գնամ տենամ ի՜նչ, էն անըմը կտրածի ծոցին անուշ֊անո՜ւշ պառկած։
Այդ խոսքերի վրա Մգոն վիզը տնկեց և միամիտ հանդիմանանքով դարձավ Դարչոյին.
— Տո աննամուս, ի՞նչ փիս բան եմ արել, ցավի տեր կնիկ ա, սգից չհանեի՞...
— Էդ հլա ոչինչ,— տաքացել էր Դարչոն,— բա էրեգ ինչ օղբաթ արավ։ Ի՜, քու մարդ ասողի,— Դարչոն ձեռքը ձանձրացած թափ տվեց եղբոր վրա, իբր՝ մինչև ե՞րբ թաքուն պահեմ արածներդ։— Բա, էրեգ մեռլի վրա մի երգ նվագեցինք, օրն էլ անձրև էր, անընդհատ վախում էի, թե էս անտեր դհոլը կտրաքի։ Մնել սա թե՝ արա Դարչո՜, էս մեռլի էրեսն ինձ ծանոթ ա, մենք սրա վրա մնել չենք նվազե՞լ։ Ասի՝ տա՛զ արա, այ սարսաղ, էն հրսանքին էր։ Էտա, տազ արավ։ Էն մեռլավորը լաց ա ըլում, էն անբախտ մեռլի հորնումոր անըմը տալի, թե՝ բարև կանես։ Մնել էս աբուռը կտրածը ինչ ասի, որ լավ ըլի. բա թե՝ այտա. մատին թել կապեք, մտահան կանի։ Էտա, լավ էր, մի երգ ուզեցին՝ դուդուկը բերանը փակեց, դրանից էլ պրծանք։ Անձրևն էլ մարմանդ գալիս ա ու գալիս...”