“— Ճարպակալել ես,— հոգնած ասաց Չարքաշը,— ինչքան գալիս եմ ձեր արտադրամասը, խռմփոցդ եմ լսում, ճարպակալել ես, ուղեղիդ ծալքերն էլ կամաց հարթվում են. այնպես չանես, որ Սիմոնի օրն ընկնես։ Տեղի֊անտեղի հոգուդ այնքան հաճախ ես ճամփորդության ուղարկում, որ վերջը քեզնից պիտի օտարանա, մարմինդ թողնի դատարկ՝ որդերի խրախճատեղ։ Երազելը լավ բան է, բայց մարդ իր արթուն ժամանակը պետք է տրամադրի աշխատելուն ու մտածելուն, որ գոնե հասկանա, թե ինքն ով է, որտեղից է եկել և ուր է գնում...”