“Հայաստանի ճակատագրով մտահոգությունս մենագարություն դարձավ։ Այդ մասին էի մտածում գիշեր-ցերեկ։ Վանքի արտերում աշխատելիս, հագնվելիս, հանվելիս, լվացվելիս և ուտելիս - ուտելու շատ բան էլ չկար, միշտ անոթի էինք մենք...”