“Դու գիտե՞ս ինչ բան է Էյֆելյան աշտարակը, գիշերային կաբարենե՞րը, փարիզյան Մայր տաճա՞րը, իսկ ես այպիսի հնացած վանքերն ավելի եմ սիրում...Գոնե այսօր, հիմա... Իսկ Ստամբուլում ի~նչ շքեզ մզկիթներ կան...
—Հայերն են շինել;
—Ուրեմն ի՞նչ է պարզվում, երբ հայը շինում է ուրիշի համար, նրա կառուցածը մնում է, իսկ երբ իրն է կառուցում, վերածնվում են ավերակների... Ո՞վ է այդպես դասավորել...
—Ո՞վ է դասավորել,—պատմությունը, աշխարհագրությունը, կրոնը և նման տարրական «առարկաներ», որոնք ոչ թե դպրոցական առարկաներ են, այլ... ազգային սև ճակատագիր:”