“... լավ կյանքը ինքն իրեն երբեք չի գլորվելու դեպի մեզ, ինչպես շատերն էին կարծում պատերազմից հետո: Նրան պետք է միշտ ու հավիտյան հրել ուսով, քանի կենդանի ես... Բայց վատն այն է, որ նա միշտ էլ իր սուր անկյունն է դեմ անում մեր ուսերին, ուսներս արդեն սպիներով են ծածկված: Է՜, սպիներն ի՜նչ, միայն հոգին գոհ լինի նրանով, ինչ որ դու անում ես, ինչ որ ուրիշներն են անում, և որպեսզի այդ արածներից երջանկություն լինի...”