“Dëshpërimi mund të shfaqet në çdo kohë dhe rëndom vjen kur më së paku e pret. Kështu kemi dëshirë të themi, madje këtë mendim e kemi shndërruar në një lloj miti urban, por e vërteta është e ndryshme. Dëshpërimin ne e ftojmë vetë. Nga pamundësia për të ecur përpara, nga përtesa dhe jo rrallëherë edhe nga frika që të shkojmë në drejtimin që na ndien shpirti, vetvetiu të ecim në kahjen e kundërt. Me vetëdije e bëhemi të huaj me veten, si një lloj arratie e vullnetshme nga ëndrrat, një vetësyrgjynosje derisa i humb kuptimi çdo gjëje. Dhe kjo ndjell zhgënjimin me veten dhe mërzinë që çdo herë vjen pas kësaj të fundit. Ndjenjën e këputjes në shpirt dhe të lodhjes pa shkak, që kulmon me dorëzimin para valëve të dëshpërimit.”