“Πόσο βουβά τ'αστέρια, ανέσπλαχνα, στον ουρανό αρμενίζουν,
κι εμείς στα βάθη μαύρου πηγαδιού, καραβοτσακισμένοι,
του κάκου απάγρια σέρνουμε φωνή και κράζουμε: ''Βοήθεια''--
ποτέ του αστέρι δεν ξεστράτισε, στη γης ψυχή να σώσει
Μόνο το τρίτο μάτι ανέλπιδο τον ουρανό αγναντεύει
κι ουδέ να κλάψει καταδέχεται μουδέ σκεπή ζητά του'
αναμεσός στα φρύδια τ'άσπλαχνα του λυτρωμένου ανθρώπου
γαλήνιο αλέθει στροβιλίζοντας σαν άλεσμα τον κόσμο'
κι όλα γεννιούνται κι αφανίζουνται σ'ένα βλεφάρισμα του.”