“دریغا که بار دگر شام شد / سراپای گیتی سیه فام شد

همه خلق را گاه آرام شد / مگر من، که رنج و غمم شد فزون

جهان را نباشد خوشی در مزاج / بجز مرگ نبود غمم را علاج

ولیکن در آن گوشه در پای کاج / چکیده ست بر خاک سه قطره خون”