“به همان عالم محبت که خط سیرم از اول عمر در این عالم بوده و همیشه آن را محترم و مقدس داشته ام قسم که زندگانی چنان در دوره ی زندگی بر من تنگ گرفته که نه تنها می خواستم از تاریخ یک چنین زندگی ننگین کسی مطلع نشود؛ بلکه میل داشتم همین چند غزل ناقص هم به کلی از بین رفته، به هیچ وجه از من در صفحه ی تاریخ ایران که این اوقاتش اسباب شرمندگی آیندگان است، باقی نماند.”