“என்றும் புதுமையான, என்றும் வலிமையான இயற்கையைச் செயற்கைச் செயல்கள் கட்டிப்போடுவது அநீதி அல்லவா தேவகுரு? என் அடிப்படைக் குணமே இயங்கிக் கொண்டிருப்பது, மனதுக்கு நிறைவு தரும் வனச்செழிப்பு, கண்ணைக் கவரும் அழகான காட்சிகள், உயிரினங்களுக்கு உணவளிக்கும் என் விசாலப் பரப்பு இவற்றுக்கு எந்த நீதியும் கைம்பெண் என்ற பழியைச் சுமத்த முடியாது.'

இதுவரை காத்தியாயினி அந்த வார்த்தைகளின் பொருளை அன்று மட்டுமே புரிந்திருந்தாள். முன் நின்று அதன் உணர்வையும் அனுபவித்தாள். அவள் தேகம் முழுதும் அந்த உணர்வின் அனுபவத்தில் சிலிர்த்தது.”