“[...] در چشم‌های من آن هراس بی‌نامی را می‌خواند که در همه بازماندگان هیروشیما پنهان شده است. مگر من و اوهاتسو هر دوی‌مان در معرض تشعشعات رادیواکتیو نبودیم که چهارده سال پیش تا مغز استخوان‌مان نفوذ کرد؟ خدایا! ما کودکان آن بمب هستیم و فرزندان ما نیز کودکان بمب هستند،‌ چون داغش می‌تواند از نسلی به نسل دیگر مننتقل شود. آیا این سرنوشت میچیکوی من، تادئوی تپل‌مپل من، اوهاتسوی قشنگ من است، که کودکانی... به دنیا بیاورند...”