“«[...] هرگاه حرف یک زوج برداشت‌کننده درباره این است که داشتن یک خانواده بزرگ چه‌قدر رضایت‌بخش است، آن‌ها دوباره به اجرای نقش این صحنه در پای درخت دانش خوبی و بدی می‌پردازند. آن‌ها با خود می‌گویند: «مسلما این حق ماست که زندگی روی این سیاره را به دلخواه خود تغییر دهیم. چرا با چهار یا شش بچه قانع باشیم؟ اگر دوست داشته باشیم می‌توانیم پانزده بچه داشته باشیم. تنها کاری که باید بکنیم این است که چندصد هکتار دیگر از جنگل‌های بارانی را زیر کشت ببریم و به چه کسی بر می‌خورد اگر در نتیجه این کار، یک دوجین از گونه‌های حیاتی دیگر از بین برود؟»”