“படிவத்தைக் கவனமாக வாசித்துக்கொண்டிருந்த அலுவலரைப் பார்த்தான். ஆள் நல்ல கறுப்பு. இன்னும் கலியாணமாகாத ஆள் மாதிரி தெரிந்தது. கை நிறையச் சம்பாதிக்கிற இளைஞனுக்கேயுரிய களை அவர் முகத்தில் தெரிந்தது. சாதி என்ற இடத்துக்கு வந்ததும், ஆள் ரொம்ப சீரியஸாகிவிட்டார். நின்றுகொண்டிருந்த சிலுவையை ஒரு தடவை ஏற இறங்கப் பார்த்தார். அவனுடைய எம்.ஏ. செர்டிபிகேட், மார்க் லிஸ்ட் எல்லாம் பார்த்தார். ஒண்ணும் பேசல. நிதானமாகக் காலை ஆட்டிக்கொண்டே, 'சாதிங்கிற எடத்துல என்ன சாதீன்னு எழுதலையே' என்று கேட்டார். மொதல்ல அவர் அப்பிடி யார்கிட்டக் கேட்கிறார்னு சிலுவைக்கித் தெரியல.

'எக்ஸ்கியூஸ்மி ஸார். என்ன கேட்டீங்க?' என்று சிலுவை கேட்டான். மிகவும் அடக்கமாகவே கேட்டான். அலுவலகத்தில் இப்பிடித்தான் பேச வேண்டும் என்று ஏற்கனவே ஒத்திகை பாத்தவன் போலப் பேசினான்.

'ம்... என்ன சாதின்னு கேட்டேன்' என்று அவர் தேவைக்கும் அதிகமான சப்தத்தோடு புருவங்களைச் சுருக்கியபடி கேட்டார். சிலுவைக்கி, இதுகூடவா இவருக்குத் தெரியவில்லைன்னு சிரிப்பா இருந்தது.

'அதுதான் பக்கத்துல எஸ்.ஸின்னு எழுதியிருக்கேனே ஸார். பாருங்க' என்று விரலைக்கூட நீட்டிக் காண்பித்தான். அவருக்குச் சட்டென்று எரிச்சல் வந்துவிட்டது.

'அது எனக்குத் தெரியாதா? எஸ்.ஸின்னு மொட்டையாப் போட்டாப் போதுமா? என்ன சாதீன்னு குறிப்பிட்டு எழுதணும். என்ன சாதி?' என்று நிஷ்டூரமாகச் சத்தம் போட்டுக் கேட்டார். சிலுவைக்குச் சர்வாங்கமும் ரௌத்திரம் பொங்கியது. அந்த அலுவலர் தன்னிடம் இவ்வளவு ஆங்காரத்தோடு என்ன விபரத்தைக் கேட்கிறார் என்பது சட்டென்று புரிந்தது.

'பறையன்' என்று அவனால் எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு சத்தமாகக் கத்தினான். அவன் போட்ட அந்தச் சத்தத்தில் ஒரு நிமிசம் ஆபீஸ் கட்டடமே அதிர்ந்து சுவரில் விரிசல்கூட விழுந்திருக்கலாம். அந்த அலுவலர் இதை எதிர்பார்க்கவில்லை. என்ன செய்வதென்று தெரியாமல் அப்பிடியே ஒரு நிமிசம் ஒக்காந்துவிட்டார். அதுக்குப் பெறகு பேச்சில்லை. அவரே அந்தப் பெயரை ஆங்கிலீசில் எழுதி அவனுடைய செர்டிபிகேட்டுகளுக்குப் பின்னால் ஸ்டாம்பு குத்தி, பதிந்ததற்கான அட்டையை மேசைமேல் போட்டார்.”