“در هنگام خطر همیشه فرصت‌هایی پیش می‌آید که مردم از حسن نیت یک‌دیگر و از امنیت به میزان ویژه‌ای برخوردار می‌شوند.
در روزگار کهن که اصول ملوک‌الطوایفی رایج بوده این‌چنین فرصت‌هایی بسیار پیش می‌آمد. در آن دوران‌ها [که] جنگ، پیشه شایسته و عمده آدمیزاد تلقی می‌شد، ایام ناپایدار صلح یا در واقع ترک مخاصمه را که کمتر نصیب مردان جنگی می‌شد، چون گذران بود، همه گرامی می‌داشتند.
حفظ خصومت دائمی با دشمنی که با جنگاور امروز هم‌آوردی نموده و شاید فردا هم به مخالفت خونین با او برخیزد، ارزش ندارد. شرایط زمان و مکان به قدری برای جوش و غلیان احساسات نفسانی گنجایش داشت، که هرگاه افراد شخصا مخالف یک‌دیگر نگشته یا بر اثر تعدیات خصوصی و فردی تحریک نمی‌شدند، آن فواصل زودگذر آرامش را که در حیات جنگ‌جویانه‌شان میسر می‌شد در مرافقت یک‌دیگر گذرانده، دل‌شاد از زندگی بهره می‌گرفتند.”