“وقتی من و لیونل جوان بودیم زمستان‌ها به مورزین می‌رفتیم. لیونل آن‌جا با دختری که من هم خیلی از او خوشم می‌آمد نامزد بود. یک روز با هم غروب آفتاب را از پنجره نگاه می‌کردیم. یک‌مرتبه دخترک گفت: «چرا نگاهم به زندگی این‌قدر بدبینانه است؟» لیونل گفت: «کوه‌ها را نگاه کن. ببین چه برجستگی‌های زیبایی دارند. آن‌وقت روزی به این فکر خواهی افتاد که زیباترین ساعات زندگی‌ام را تلف کرده‌ام.»
- حق با تو است، اما چه باید کرد؟
لیونل گفت: «فقط باید کمی احمق بود.»”