“Ένα βράδυ, νόμισα πως βυθίστηκα στα τρίσβαθα της απελπισίας με μια ασπρόμαυρη γιαπωνέζικη ταινία, γυρισμένη μεταπολεμικά, στην οποία έβρεχε ασταμάτητα. Έλεγα μέσα μου πως, έξι μήνες πριν, θα έβλεπα την ίδια ταινία με ευχαρίστηση, αντλώντας βαθιά ικανοποίηση από το θέαμα μιας οδύνης που εγώ δεν την ένιωθα. Στην πραγματικότητα, η κάθαρση ωφελεί μόνο τους άσπιλους από το πάθος.”