“انسانِ دستگاهی... ظاهراً خیال میکند که اعضای یک جامعه بزرگ را میتواند به همان آسانی آرایش دهد که دست مهره ها را بر صفحهٔ شطرنج می چیند. او در نظر نمی گیرد که مهره های شطرنج را هیچ اصل حرکتی دیگری نیست مگر آنچه با فشار دست بر آنها وارد میشود ولی در صفحهٔ بزرگ شطرنج جامعۀ انسانی هر مهره دارای اصل حرکتی خویش است غیر از آنچه قوه قانونگذاری احیاناً بخواهد بر آن تحمیل کند. اگر این دو اصل با یکدیگر مقارن گردند و در یک جهت عمل کنند بازی جامعه انسانی با سهولت و هماهنگی پیش خواهد رفت و به احتمال قوی مقرون به خوشی و کامیابی خواهد بود. ولی اگر تقابل یا مغایرت داشته باشند بازی با فلاکت ادامه خواهد یافت و جامعه انسانی همواره به منتها درجه پریشان و بی نظم خواهد بود.”