“اتباع مکتب دکارت مانند هلوسیوس و بکاریا یا پیروانشان در انگلستان از بنتم و آستین گرفته تا جی ئی مور این فایده نگری عام را که هدفش یافتن فواید مستتر در قواعد انتزاعی متکامل در طی نسلهای پیاپی بود، تبدیل کردند به فایده نگری خاصی که در نهایت امر اقتضا دارد درباره هر کاری با آگاهی کامل به کلیه نتایج قابل پیش بینی آن داوری شود. حاصل نظر اخیر نهایتاً این است که از تمام قواعد انتزاعی صرف نظر شود و میانجامد به این ادعا که انسان میتواند با علم به کلیه واقعیات ذی ربط به ایجاد نظم مطلوب در جامعه از راه تمشیت همه جزئیات ملموس آن کامیاب گردد. پس فایده نگری عام هیوم بر شناخت و قبول حدود عقل ما پیریزی میشود و کاملترین کاربرد آن را محصول اطاعت از قواعد انتزاعی میداند حال آنکه شالوده فایده نگری خاص برخاسته از بر ساختگرایی اعتقاد به توان عقل برای دستکاری و تصرف مستقیم در کلیه جزئیات جامعه ای پیچیده و متکثر است.”