“باید اذعان کنم که پس از چهل سال انتظار بیهوده برای اینکه ببینم سوسیالیست ها در برابر این اعتراضات چه دفاع عقلاً متینی ارائه میدهند اکنون دیگر حوصله ام تمام شده است. چون همیشه تصدیق کرده ام که در اردوی سوسیالیستی بسیاری افرادِ با حسن نیت نیز پیدا می شوند، سعی داشته ام با نظریاتشان با ملایمت برخورد کنم ولی اکنون مدتهاست زمان آن فرا رسیده که به صدای بلند اعلام کنیم بنیادهای سوسیالیسم به لحاظ عقلی به منتها درجه پوک و میان تهی است و اساس مخالفت با آن نه تفاوت ارزشها یا پیشداوری بلکه استدلال های منطقی ابطال نشده است. بخصوص با توجه به تاکتیک های اغلب طرفداران و مدافعان سوسیالیسم، این موضوع باید علناً گفته شود سوسیالیست ها به جای استدلال منطقی برای پاسخ گفتن به اشکالات مهمی که وارد می شود، به انگیزه ها می تازند و حسن نیت و صداقت مدافعان آنچه را به زعم خودشان سرمایه داری است در معرض بدگمانی قرار می دهند. این کوشش های ناشیانه برای منحرف کردن بحث از حقیقت عقیده، به نظر من از ضعف موضع فکری و عقلی سوسیالیست ها سرچشمه می گیرد. هدف پاسخ های نقضی سوسیالیست ها غالباً به عقیده من بیش از آنکه رد استدلال های نویسنده باشد بی اعتبار ساختن خود اوست. تاکتیک معمول در پاسخهای نقضی، هشدار به جوانان است که مبادا نویسنده یا کتاب او را جدی بگیرند و این شگرد به درجه ای استادانه رسانده شده است. دیگر کدام جوان ممکن است به کتابی مانند کتاب من، بنیان آزادی، اعتنایی بکند وقتی از یکی از استادان پیشرو علوم سیاسی در دانشگاههای انگلستان بشنود که آن هم از جمله دایناسورهایی است که هنوز در صحنه پرسه می زنند و ظاهراً از تأثیر انتخاب طبیعی مصون مانده اند؟ به نظر می رسد اصل عموماً بر این است که اگر نتوانستید بطلان استدلال را ثابت کنید آبروی نویسنده را ببرید. ظاهراً روشنفکران چپگرا حتی حاضر به پذیرفتن این نیستند که استدلال علیه آنان ممکن است صادقانه و حتی مقرون به حقیقت باشد زیرا آن وقت ممكن است چنین معنا بدهد که خود ایشان یکسره به خطا رفته اند.”