“Πόσα γυαλιά καρφώνονται στην γλώσσα μου! Κ΄όποτε θέλησα κ’ εγώ να λησμονήσω κ’ ύψωσα τοίχο ανάμεσα στα σπίτια μας. Και σαν σε ειδ’ από μακριά, στα μάτια μου έριξα άμμο, μα καβαλούσα τ’ άλογο, και τ’ άλογο στην πόρτα σου τραβούσε… Δεν φταίω εγώ, αλλά η γη και το άρωμα που βγαίνει από τα στήθια κι από τις πλεξούδες σου.”