“Ότι έφυγα με τον άλλον, έφυγα! Κ΄ εσύ θα είχες φύγει. Εγώ ήμουν μια γυναίκα καμμένη, γεμάτη πληγές και μέσα κ’ έξω, κ΄ αυτός ήταν το λιγοστό νεράκι, κ’ εάλω απ’ αυτό περίμενα παιδιά, γη, υγεία, μα ο άλλος ήταν σκοτεινό ποτάμι, γεμάτο κλαδιά, που έφερνα κοντά μου τον θόρυβο της καλαμιάς του και το τραγούδι μεσ’ από τα δόντια του. Και εγώ έτρεχα με αυτόν, που ήταν σαν παιδάκι του νερού, κρύο κι ο άλλος μου έστελνε κατοσταριές πουλιά που μου έκοβαν το βήμα κι άφηναν πάχνη πάνω στις πληγές μου, στις πληγές μιας φτωχάς μαραμένης κοπέλας που τη χάιδεψε η φωτιά. Εγώ δεν ήθελα. Ακούμε καλά! Αυτός ήταν ο σκοπός μου, αλλά το μπράτσο του άλλου με παρέσυρε, σαν ένα χτύπημα της θάλασσας.”