“Γύριζε ο Κοσμάς σπίτι, έπιανε το χέρι της γυναίκας του κι ένιωθε γλύκαινε ο νους του, κι η ζωή γίνουνταν πολύ απλή κι όλοι οι αιώνες μαζεύουνταν και χωρούσαν σε μια μικρή στιγμή· στη στιγμή που κρατάς το χέρι του ανθρώπου που αγαπάς και το νιώθεις ακόμα ζεστό, ζωντανό, να σπαρταρίζει στη φούχτα σου. Και λες: «Έτσι γίνουνταν πάντα, έτσι θα γίνεται πάντα, τούτη η στιγμή είναι η αιωνιότητα».”