“एकदा एक मजूर आणि मी मोठा टॉर्च घेऊन किल्ल्याखालच्या तटामधून कुठे भुयाराचं तोंड असावं, याचा शोध घेत चाललो होतो. सकाळची वेळ. अचानक एका विवरातून ऊद पळत बाहेर पडलं आणि पुन्हा आत शिरलं. भी लगबगा खुणा टोचत त्याचा पाठलाग करत चाललो. समोर टॉर्चेनं पाहता पाहता एकदम पुरुषभर खड्यातच कोसळलो. माझ्या मागचा मजूर घाबरून मागच्या मागे पळाला. खूप आत दूरवर लहानसा उजेडाचा ठिपका दिसत होता. भुयार सापडलं. पण इथे किती वेळ असं उभं राहणार? मागेही जाता येत नाही. धरकाप. बाकीचे लोक येईपर्यंत मी मागे टॉर्च दाखवत संध्याकाळपर्यंत उभा होतो. खंडेराव, त्या अंधारात तू न घाबरता न पळता पाय रोवून उभा राहला होतास, तसाच कोणत्याही कामात उभा राहत जा. इथला ऊद जसा जमिनीतून कोणाला कळणार नाही, असं वेडंवाकडं वर खाली गिरकी घेणारं तिरपंतारपं विळ उकरून इथेच कुठेतरी सुरक्षित जागेवर लपून बसलेला आहे. तसाच तूही वर्तमानकाळात बसून राहा. कान, डोळे, नाक, मिशा क्षणाक्षणाला तख ठेवून ह्या प्रतिकूल परिस्थितीला केव्हा अनुकूल करता येईल, याची वाट पाहत तो बिळाबाहेर पडला होता, तसा तूही ऐस. हे अफाट विश्वातलं तुझ्या आयुष्याचं बुजलेलं भुयार खणत राहा. कचरू नको. धज. शेवटी एक उजेडाचा बिंदू असतोच सुटकेचा. असाच आत्ममग्न आत्मकेंद्री हो. खणत राहा, ती चांदणी, ते उजेडाचं टोक केव्हातरी तुझ्याही वाट्याला येईल, तोच शेवट. तेच यश, पूर्णविराम”