“نگه کرد پس ایرج نامور
بدان مهربان پاک فرخ پدر

چنین داد پاسخ که ای شهریار
نگه کن بدین گردش روزگار

که چون باد بر ما همی بگذرد
خردمند مردم چرا غم خورد

همی پژمراند رخ ارغوان
کند تیره دیدار روشن‌روان

به آغاز گنج است و فرجام رنج
پس از رنج رفتن ز جای سپنچ

که بستر ز خاکست و بالین ز خشت
درختی چرا باید امروز کشت

که هر چند چرخ از برش بگذرد
تنش خون خورد، بار کین آورد

خداوند شمشیر و گاه و نگین
چو ما دید بسیار و بیند زمین

"شاهنامه (تصحیح خالقی مطلق)/ گفتار اندر بخش کردن آفریدون جهان را بر پسران”