“…Από το κοντόχοντρο στόμιο ανηφόριζε με κυματοειδή νωχέλεια, μια φαρδιά αργή στήλη ατμού, συμπαγής από το ηλιόφως μέσα της, που σχημάτιζε στην κορυφή της μια κομψή σπείρα. Όταν πήγα να κινηθώ προς την εστία, κάτι από την δική μου πυκνή αύρα θα πρέπει να προπορεύτηκε και αυτή η μαγεμένη κόμπρα του ατμού έγειρε ντελικάτα προς τα πίσω, σαν λιγάκι σκιαγμένη. Εγώ κοντοστάθηκα κι εκείνη ορθώθηκε κι όταν κουνήθηκα πάλι, κουνήθηκε κι αυτή όπως προηγουμένως. Κι έτσι μείναμε να κυματίζουμε, το φιλικό αυτό φάντασμα κι εγώ, με τον βαρύ καλοκαιρινό αέρα να μας διατηρεί σε τρεμάμενη ισορροπία, και, εντελώς αιφνιδιαστικά, χωρίς να υφίσταται κανένας λόγος, κατακλύστηκα από έναν χείμαρρο ευτυχίας, μιας ευτυχίας δίχως βαρύτητα ή αντικείμενο, απλής όσο και το φως του ήλιου στο τζάμι.”