“Αυτά γιά τ'όργωμα της γης καί γιά τήν επιμέλεια
Των ζωντανών εγώ έψαλλα, καί γιά τά δέντρα ακόμα,
Όταν ο μέγας Καίσαρας τινάζει του πολέμου
Τ'αστροπελέκι στό βαθύν Ευφράτη και χαρίζει
Νόμους στούς πρόθυμους λαούς νικώντας, και το δρόμο
Αρχίζει πρός τόν Όλυμπο. Καί τόν καιρόν εκείνον
Εμένα τό Βεργίλιο, που εμέστωνα στές τέχνες
Άδοξης σκόλης η γλυκειά μ'εθρεφε Παρθενόπη,
Εμέ που παιγνιδίζοντας των πιστικών τραγούδια
Είχα τονίσει μία φορά καί τολμηρό κοπέλλι,
Τίτυρε, κάτου απ'της οξιάς τή στέγη εσέ είχα ψάλει.”