“Γιά τούς θριάμβους των θνητών, που γιά κείνους το δίκηο
Αλλάχτηκε καί τ'άδικο: κ' ήρθαν στόν κόσμο τόσοι
Πολέμοι καί τά κρίματα τόσες μορφές ελάβαν.
Ούτε ένας, καθώς πρέπεται, τ' αλέτρι δέν τιμάει,
Στρατιώτες σέρνονται οι γεωργοί, χερσόνουν τά χωράφια,
Και λυόνονται τά γυριστά δρεπάνια γιά νά γένουν
Σκληρά σπαθιά. Από εδώ κινά τόν πόλεμον ο Ευφράτης,
Η Γερμανία από τά εκεί και τ'άρματα σηκόνουν
Οι χώρες οι γειτόνισσες χαλώντας τές συνθήκες.
Καί ανεύλαβος λυσσομανά σ'όλον τόν κόσμο ο Άρης,
Καθώς, όταν τά τέθριππα χυθούν από τό κλείσμα,
Περσεύουν πάντα τήν ορμή, και τον αμαξολάτη,
Όπου τού κάκου ανατραβά τά γκέμια, συνεπαίρνουν
Τ'αλόγατα καί στά λουριά δέν πείθεται τ'αμάξι.

(Μετάφραση: Κωνσταντίνος Θεοτόκης, 1909)”