“فقط با ترک جمع و رفتن به دنبال خلوت تنهایى است که فرد مى تواند «آن خویشتن والاترش» را کشف کند. طبق نظر نیچه تعامل با دیگران فقط گهگدار مى تواند خوب و مفید باشد، اما آن هم باز به شرطى که پس از آن بتواند آسوده خاطر به آغوش خلوت خویش بازگردد. آن خلوت گزینِ نیچه هر شخص دیگرى را، حتى اگر یک دوست باشد، مانعى بر سرِ راهِ گفتگویش با خویشتنِ خویش مى یابد: «براى فرد خلوت گزیده دوست هم همیشه یک شخص سوم است: شخص سوم چوب پنبه اى است که مانع از این مى شود که گفتگوى دونفره به اعماق برود.»”