“Ένα μέρος κάθε γυναίκας και κάθε άντρα αρνείται να παραδεχθεί ότι σε όλες τις σχέσεις αγάπης η Κυρία Θάνατος πρέπει να έχει το μερίδιο της. Καμωνόμαστε ότι μπορούμε να αγαπάμε χωρίς να έχουν θανατωθεί οι ψευδαισθήσεις μας περί αγάπης, καμωνόμαστε ότι μπορούμε να συνεχίσουμε χωρίς τον θάνατο των υπερφίαλων προσδοκιών μας, καμωνόμαστε ότι μπορούμε να προχωρήσουμε χωρίς να τελειώνουμε με τα αναψοκοκκινίσματα του ερωτικού πυρετού. Αλλά στην αγάπη όλα κάποια στιγμή διαλύονται, όλα. Το εγώ δεν θέλει να το δεχτεί. Κι όμως έτσι είναι να γίνει, και όσοι έχουμε βαθιά και αδάμαστη φύση μπαίνουμε σ' αυτή τη δοκιμασία.
Τι πεθαίνει; Η ψευδαίσθηση πεθαίνει, η άπληστη επιθυμία μας να τα έχουμε όλα, να έχουμε μόνο τα υπέροχα - αυτά πεθαίνουν. Γιατί η αγάπη πάντα μας οδηγεί σε κατάβαση στη φύση του θανάτου.”