“با چشمان پر از اشک زمین وطن را که می‌بایست بدرود گوید می‌دید که در میان مه محو می‌شد…مگر نه او خود در آرزوی ترک آن بود؟ - بله؛ ولی اینک که آن را به‌راستی ترک می‌گفت، احساس دلهره می‌کرد. تنها قلب دام و دد می‌تواند بدون احساس تاثر از سرزمین مادری جدا شود. خوش‌بخت یا بدبخت، با هم زندگی کرده‌اند؛ شخص در میان او، روی او خوابیده‌است، سراپایش بدان آغشته است؛ وطن گنجینه‌ی رویاهای ما، زندگی گذشته‌ی ما، و خاکستر مقدس کسانی‌ست که دوست داشته‌ایم در سینه‌ی خود حفظ می‌کند.”