“- კიდევაც მეამბორები, მართა ქალო? ხუთი ვაჟკაცის დედა ვერ დაგიფარე ცრემლისა და ვაებისაგან.
- დიდებულო ბარბალე, რაც მზისქვეშეთი და მთელი ქვეყანა ვსულებითა და ბოროტების გესლით აივსო, ჩვენი შვილები სულ ბრძოლაში არიან, მათგან მხოლოდ ხუთის დედა ვიყავი და ვერ დავიფარე. შენ კი ყველას დედა ხარ. ჩემი ტკივილი რა არის შენს ტკივილთან, - ათრთოლებული ხმით მიუგო მართამ.”