“დამატყდა მეხი,
ჯოჯოხეთის გაჩნდა ხანძრი,
იავარმექმნა სიყვარულის წმინდა ტაძარი,
ო, ტანჯვა ჩემდა, ულმობელი და შესაზარი,
აწ და მარადის...ვეღარ ვხარობდე მოხარულთ თანა,
ავივსო რისხვით,
ვეღარ ვტიროდე მტირალთა თანა,
ბალღამად მექცეს, ამემღვრას სისხლი,
უსიყვარულოდ, ო, ვეღარ მივწვდე სიკეთეს დიადს,
ვერ განვეშორო, ვეღარ გავექცე ბოროტების უდაბურ წიაღს,
არა ვიბრალო მტერი ჩემი,
არცა მოყვასი,
არ განვიკითოხ, რომელსა შია.. ვერ შევიმოსო აწ ნათლისა მე საჭურველი,
და სამუდამოდ განუჭვრეტელს დავენთქა წყვდიადს.
გულქვა ვაება დამეუფლოს მადლის წილადო,
სიცოცხლე ჩემი არ ჩავაგდო არცა ჩირადო,
ადამის მოდგმა მივიჩნიო არცა მღილადო,
ამპარტავნება შემომიდგეს, კადნიერად მივიტაცო სიტყვა უფლისა,
რომ შურისგება ჩემი არს და მევე მივაგო.”