“Bir şey olmaktan çoktan umudunu kesip sadece var olmak için çabalayan insanların vurdumduymazlığı mahallenin her taşına sinmişti. Fakirliğin gürültüsü ve sefaletin cümbüşü sokak aralarında birbirine karışıyordu. Burada doğanlar kadere isyan etmezlerdi, çünkü kendileri için başka bir kader ihtimali olmadığından eminlerdi. Sonradan gelenlerse bu çukurdan en kısa zamanda kurtulacaklarına yemin eder ama bu yemini tutamazlardı. Kabulleniş ağır ağır üzerlerine çöker, sinsi sinsi iliklerine işlerdi ve çok geçmeden Murateli sokaklarının bir parçası haline gelirlerdi. Yoldaki taş, ağaçtaki dal kadar ait olurlardı yaşadıkları yere.”