“برای مصرف‌‌کننده و شهروند مدرن، شانه خالی کردن از این الزام خوشبختی و بهره‌مندی به هیچ‌وجه مطرح نیست. انسان مدرن کم‌تر و کم‌تر زندگی خود را صرف تولید در قالب کار می‌کند، و بیش‌تر و بیش‌تر مشغول تولید و نوآوری مداوم در زمینهٔ نیازهای خاص و رفاه خود است. انسان مدرن، باید به بسیج دائمی کلیهٔ ظرفیت‌ها و قابلیت‌های مصرفی خود اهتمام ورزد. اگر او این امر را فراموش کند، بلافاصله و با مهربانی به او یادآور خواهند شد که حق ندارد سعادت‌مند نباشد. بنابر این واقعیت ندارد که او منفعل است: او به فعالیتی مستمر اشتغال دارد . باید به این فعالیت ادامه دهد. در غیر این صورت، او این خطر را به جان خواهد خرید که به آن چیزی که دارد قانع شود و به موجودی غیراجتماعی تبدیل شود.
در این‌جا با بازخیزش نوعی کنجکاوی همگانی (مفهومی که باید آن را کشف کرد) در مورد آشپزی، فرهنگ، علم، مذهب، امور جنسی و غیره سروکار داریم. یک شعار آمریکایی می‌گوید: «مسیح را امتحان کنید.» باید همه‌چیز را امتحان کرد، زیرا انسان مصرفی همواره از این می‌ترسد که چیزی را «از دست بدهد»، حال این چیز می‌تواند هز نوع لذتی باشد. هرگز نمی‌دانیم که آیا فلان تماس، فلان تجربه (کریسمس در جزایر قناری، مارماهی با ویسکی، پرادو، ال.اس.دی، معاشقه به سبک ژاپنی و...) «احساسی» برخواهد انگیخت یا نه. این دیگر میل نیست، حتی نام آن را سلیقه یا گرایش خاصی نیز نمی‌توان گذاشت، این نوع کنجکاوی همگانی است که محرک آن وسوسه‌ای مبهم است- می‌توان به آن «اخلاق سرگرمی» گفت که در آن الزام به سرگرم شدن و بهره‌برداری از کلیهٔ امکانات برای تحت تأثیر واقع شدن، لذت بردن یا ارضا شدن است.”