“از نظر «سالینز»، این جماعت شکارچی-گردآورندهٔ مواد غذایی (قبایل چادرنشین بدوی استرالیا، کالاهاری و غیره) هستند که فراوانی واقعی را علی رغم «فقر» مطلق‌شان تجربه می‌کنند. بدوی‌ها مالک هیچ‌چیز خاصی نیستند، اشیاء آن‌ها را وسوسه نمی‌کنند، آنان اشیای خود را به تدریج دور می‌ریزند تا بهتر بتوانند جابه‌جا شوند. ‌آنان که که فاقد ابزارهای تولید هستند و «کار» نیز ندارند، می‌توان گفت که «سر فرصت» به شکار و گردآوری مواد غذایی می‌پردازند و همه‌چیز را بین خود تقسیم می‌کنند. رفاه آنان کامل است. آنان همه‌چیز را فوراً مصرف می‌کنند و هیچ محاسبهٔ اقتصادی و هیچ‌گونه ذخیره‌سازی در کارشان نیست. شکارچی-گردآوری‌کنندهٔ مواد غذایی هیچ شباهتی به انسان اقتصادی (Homo oeconomicus) زاییدهٔ بورژوازی ندارد. او با مبانی اقتصاد سیاسی آشنا نیست. او هرگز از انرژی انسانی، منابع طبیعی و امکانات اقتصادی به صورت مؤثر بهره‌برداری نمی‌کند. به زیاد می‌خوابد. او به غنای منابع طبیعی اعتماد دارد -و این چیزی است که مشخصهٔ نظام اقتصادی اوست- در حالی که مشخصهٔ نظام ما (و بیش از پیش با پیش‌رفت‌های فنی) ناامیدی در برابر ناکافی بودن وسایل انسانی و نیز غصه و ناراحتی فراوان و فاجعه‌باری است که معلول اقتصاد بازار و رقابت عام است.”