“وفای به عهد ثروتی‌ست. اغلب مردم اینجا پایشان می‌لنگد، چند پشیزی هم که دارند از دست می‌دهند، ولی به تو می‌بخشند، زیرا هر که دارد به او داده می‌شود، اما کسی که ندارد آنچه دارد هم از او گرفته خواهد شد. آه چه تاریکند و ژنده! هیچ حسرتی، یادگاری، پولک رنگ و رو رفته‌یی، عطر غلیظ سبزی، در حیاتشان نمی‌درخشد. تب تندشان زود عرق می‌کند، وسط ازدحام و هیاهو، یقه جر می‌دهند، حتی می‌میرند، ولی به زندگی و مرگ وفادار نیستند، با شعار به شور می‌آیند، به نیروی هذیان جلو می‌روند، خصایص فردی ندارند، در زندگی عادی ستمگرند و ضعیف.”