“Պարտությունը պառակտում է։ Պարտությունը քանդում է շինածը։ Ու դա կարող է մահացու լինել․ ես չեմ նպաստի այդ պառակտումներին՝ ձախողման պատասխանատվությունը գցելով նրանց վրա, ովքեր տարակարծիք են ինձ հետ։ Մենք ոչինչ չենք շահի բաց դատավորություններից, որտեղ բացակա է դատավորը։ Մենք բոլորս ենք պարտված։ Ես պարտված եմ։ Օշըդեն պարտված է։ Օշըդեն պարտության մեղքն ուրիշների վրա չի գցում։ Նա ասում է․ «Ես՝ Օշըդես, ես՝ ֆրանսիացիս, ես թույլ եմ գտնվել։ Ես թուլացել եմ Ֆրանսիայի ներսում, և Ֆրանսիան թուլացել է իմ ներսում»։ Օշըդեն շատ լավ գիտի, որ իրեն զատելով յուրայիններից՝ միայն իր անձը փառքով կպսակի։ Ու սկսած այդ պահից՝ կդադարի լինել Օշըդեն՝ իր տան, իր ընտանիքի, իր գնդի, իր հայրենիքի զավակը։ Կդառնա անապատի զավակ Օշըդեն։”