“Ես երբեք չեմ ուրանա յուրայիններին, քանի որ ես ընդամենը նրանցից մեկն եմ, չեմ ուրանա, ինչ էլ նրանք անեն։ Երբեք մյուսների մոտ նրանց դեմ ուղղված քարոզներ չեմ կարդա։ Եթե հնարավոր լինի նրանց պաշտպանել, կպաշտպանեմ։ Եթե նրանք ինձ ամոթով թողնենմ այդ ամոթը կթաղեմ հոգուս խորքում ու կլռեմ։ Ինչ էլ մտածեմ նրանց մասին, երբեք վկայություն չեմ տա նրանց դեմ։ Ամուսինը չի ընկնում տնետուն՝ հարևաններին տեղեկացնելու, որ կինը թեթևաբարո է։ Նա այդպիսով իր պատիվը չի փրկում։ Որովհետև կինն իր օջախից է։ Կնոջ ստորությունը նրան չի ազնվացնում։ Իր տանն է, որ նա զայրույթն արտահայտելու իրավունք ունի։
Այդպես, ես ինձ չեմ զատի այն պարտությունից, որ հաճախ է ինձ նսեմացնելու։”