“من هیچ وقت عقل درست و حسابی نداشتم، اما دیوانه نبودم. شاید الان یک ابرویتان را، یا هر دو شان را، بالا بیندازید، اما واقعیت این است که خیالبافی و ترفندهای روانی یک چیز است و دیوانگی چیز دیگر. و من از آن جور موجوداتی نیستم که می توانند بدون این که بدانند دیوانه باشند. خیلی ها هستند که وضعشان بسیار از من بدتر است. من این حرف را از مرجع مهمی چون پیتر اردمن، نویسنده ی خویشتن در مقام دیگری، نقل می کنم. در این کتاب، دکتر اردمن داستان هایی واقعی از آدم های بسیار چاقی نقل می کند که مقابل آینه می ایستند و تصویری از خودشان می بینند که از مانکنی پاریسی چاق تر نیست، و از آدم های نحیفی که در آینه نگاه می کنند و می بینند چربی مثل خامه ی رولت از بدنشان بیرون زده است. آن ها واقعا همین ها را می بینند. این ها دیوانگی است. اما در مورد من، مشکل هیچ وقت در آینه نبوده – در آینه کسی جز آن رفیق بی چانه مان زندگی نمی کند – بلکه در تصویر دور از آینه ی خودم بوده، تصویری که وقتی تاقباز دراز می کشم و به انگشتان پایم نگاه می کنم و آن همه قصه های فوق العاده را برای خودم می گویم می بینم، وقتی که به آنچه رویاپردازی می خوانم می پردازم، وقتی که تمام چیزهای بی معنی زندگی را برمی دارم و برایشان شروع، وسط، و پایان می گذارم. رویاهای من همه چیز را در بر می گیرد – همه چیز به جز آن هیولای داخل آینه را.”