“توانستم آن اوایل تحصیلاتم آدم های فوق العاده و نوابغ زیادی را ملاقات کنم. با همه ی «بزرگ مردها» حشر و نشر داشتم. مثلا با داستایفسکی و استریندبرگ. به سرعت در وجود آن ها هم نوعانی را پیدا کردم که مثل من رنج کشیده بودند، آدم های هیستریکی مثل خودم. و از آن ها درس ارزشمندی آموختم – این که هر چقدر هم کوچک باشی دیوانگیت می تواند به بزرگی دیوانگی هر کس دیگری باشد.
و این که لازم نیست داستان ها را باور کنی تا دوست شان داشته باشی. من همه ی داستان ها را دوست دارم. توالی آغاز، میانه، و پایان را دوست دارم. انباشت آرام معنا را دوست دارم، چشم اندازهای مه آلود خیال را، مسیرهای پیچ در پیچ، دامنه های جنگلی، برکه های چون آینه، چرخش های تراژیک و سکندری خوردن های کمدی را. تنها ادبیاتی که تاب آن را ندارم ادبیات موشی است، که ادبیات موش های خانگی هم جزء آن است. از آن موش پیر مهربان باد در بیدستان متنفرم. می شاشم توی دهن میکی موس و استوارت ریزه. خون گرم، پر جنب و جوش، و بانمک، این ها مثل تیغ ماهی در گلویم گیر می کنند.
و حالا که همه چیز تمام شده، دیگر نمی توانم به خودم بقبولانم که آدم های واقعی زیادی «سرنوشت» دارند و مطمئنم که هیچ موشی ندارد.”