“روی تپه های لم یزرع که خاکش بی حاصل و عقیم است، دهقان های دیگر هم چند نسقی زمین دارند. اما دره های حاصلخیز و دشت های پر برکت مال ارباب هاست. هر کدام از این زمین ها، برای آن که با اسب از این سر به آن سرش بروی یک روز تمام وقت می برد. تازه به تهش که رسیدی یک زمین دیگر شروع می شود.
پابرهنه ها تشنه ی زمین اند. تو وجود آن ها گرسنگی فریاد می کشد. این فریادها را کسی نمی شنود. اگر هم بشنود کلاه پوست هشترخانش را روی گوشش می کشد و خودش را به کر گوشی می زند.”