“- آخ، اگر زمین داشتیم!
دایی «دومیت راکه» آه می کشد. آه دردناکش از ته و توی دلش بیرون می آید؛ شاید هم از شکمش که از زور گشنگی به آواز خواندن افتاده.
این شکم لعنتی اگر خالی بماند به آدم نارو می زند. سر و صدایش را به گوش می شود شنید: قوررر... قاررر!
برای این که آرامش کنی، برای این که گولش بزنی و گشنگی را از یادش ببری، یک تکه نمک برمی داری لیسش می زنی و یک تغار آب رویش سر می کشی. حس می کنی داری بی حال می شوی. شکمت همان جور مثل پیش خالی است، گیرم روده ها نق و نوق شان را کنار گذاشته اند.”