Huwag Mo Siyang Ituring Na Baliw

(Tula)

huwag mo siyang ituring na baliw

hitik ang kanyang utak

ng pulang mga bulaklak ng pagliyag

umiindak sa kanyang puso

malagablab na mga dila ng apoy

tutupok sa lipunang nabubulok

x-ray ang kanyang mga titig

naglalagos sa nilulumot na pader

ng inhustisya’t pagsasamantala

sa moog ng mga panginoon ng dusa.

huwag mo siyang ituring na baliw

radar ang kanyang mga tainga

naririnig tagulaylay ng mga nagdurusa

sa kagubatan man o kalunsuran

ng mapang-aliping umiiral na sistema

kumikiwal sa mga ugat ng kanyang bisig

sumisilakbong dugo ng banal na adhika

habang nangalalaglag sa naninilaw na damuhan

at bukiring makulimlim at naninimdim

mga luha ng dalamhati ng lahing dinusta.

huwag mo siyang ituring na baliw

nag-aapoy sa kanyang dila

mga balaraw ng protesta

mga palaso ng pakikibaka

umaalon ang paghihimagsik

sa himaymay ng kanyang laman

laban sa uring naghahari-harian

at nagbebenta ng kinabukasan

ng masang sambayanang

titiguk-tigok ang lalamunan.

oo, huwag mo siyang ituring na baliw

manapa’y buong pagsuyo mo siyang yakapin

kapag nagsalubong ang inyong landas

at mararamdaman mong iisa ang pintig ng inyong puso

magkatalik ang inyong dugo

magkarugtong ang inyong pusod

nag-uusap ang inyong hininga

mga mata’y umaapaw sa pagsinta

sa mahalimuyak na laya’t ligaya

ng nakabartolinang la tierra pobreza.

oo, huwag mo siyang ituring na baliw

manapa’y magkaagapay ninyong tahakin

nagniningning na landas ng mga bituin

at madamdamin ninyong awitin

sa saliw ng koro ng bomba at punglo

“himno ng apoy sa gubat ng dilim”

upang mga nota’y mataginting

na ilulan ng amihang naninimdim

upang gisingin mga nahihimbing

at paliguan ng halik ng araw

bawat dampa ng mga kauring

matagal nang alipin ng dalita’t dusa!