Easy.

Ik stond op mijn paard te wachten voor de westernles. Dus dit is Step? vroeg ik toen het paard werd voorgereden, een zwaar ademend beest met een donkere vacht die zweetplekken vertoonde bij zijn flanken. Een vrouw die het uur daarvoor vrij intensief met hem had gereden, wisselde zijn singel en hoofdstel en zei: Ja, hij is prima te rijden maar wel wat schrikkerig op links. Al tijdens deze eerste les bleek dat alles wat ik tijdens die jaren van Engelse dressuur had geleerd zo snel mogelijk moest afleren. Ik moest de teugel zo lang mogelijk houden zodat het paard zijn hals horizontaal kon strekken, en zodra ik contact maakte met zijn mond moest ik meegeven. Ik mocht mijn benen zo ongeveer niet bewegen, in plaats van bij elke stap met mijn kuiten het paard aan te drijven. Ik moest diep in het zadel zitten terwijl ik Whoo zei om hem te laten stoppen. Bij Easy vertraagde hij. Een kusgeluid was galop. Alle beweging kwam voort uit hoe ik mijn gewicht op het zadel verplaatste. Welk woord ik tegen hem zei. Heel simpel eigenlijk, maar ik was veel te veel aan het nadenken terwijl ik gewoon wilde rijden, dat het vanzelf ging. Ik had het bloedheet. Het was een benauwde zomerdag, en er vielen een paar druppels regen. Lekker fris wel. Er reed nog een andere vrouw in de bak, en aan het einde van de les vroeg ik hoe haar paard heette. Johnny zei ze terwijl ze zich in haar zadel naar me omdraaide. Van Johnny Cash. Dat begrijp ik, zei ik. Toen mijn les voorbij was deed ze nog allerlei trucs met Johnny, ze liet hem oneindig rondjes draaien om zijn as, het zag er verdomde makkelijk uit. Toen ik langs Johnny reed legde Step zijn oren in zijn nek. Ik voelde mijn huid aan het zadel plakken. Toen ik aan het begin van de les op het zadel klom was ik uit mijn broek gescheurd. Ook daar was ik nog niet mee bekend.